Afscheid van een geliefde...het laatste gesprek

Afscheid van een geliefde 💖

Het laatste gesprek….

Als ik zijn veel te warme kamer binnenkom, de man had het altijd koud sedert hij ziek werd,  valt het mij op dat hij nog net op dezelfde plaats ligt als ik hem de dag ervoor heb achtergelaten. Ook toen zat ik naast zijn bed omdat zijn lichaam aangaf dat het bijna klaar was met het leven. Je kon toen aan zijn blik zien dat het al afscheid aan het nemen was. Ik zat er om te bidden, voor hij die door een sluier aan het gaan was. Ik zat er omdat ik hem niet alleen kon laten, net nu hij het zo moeilijk had. Ik zat er met alle liefde die ik ook toen op dat moment zo hevig voelde tot in elke porie. Ik zat er met angst ook…

Van zodra mijn blik de zijne vast neemt, zegt hij: “Ik ga dood gaan”.

Niet geheel verbaasd van deze opmerking vraag ik hem: “Is het waar?”, “Waarom denk je dat?”

Hij: “Je voelt dat...ik voel me wegglijden”.

Ik: “Ben je er klaar voor”, vraag ik hem?

Hij knikt heel zachtjes, bijna onopvallend en zegt: “Ja”.

Ik vraag hem: “Ben je bang?”

Hij: “Neen”

Ik zeg hem heel overtuigend en vol geloof en vertrouwen: “Je weet dat we elkaar terug gaan zien!”

…

Als ik zie dat deze opmerking hem aan het denken zet vraag ik hem: “Zie je al mensen rond je die je herkent?”

Die vraag had hij helemaal niet verwacht en ik zie zijn ogen afdwalen en zijn blik rust een ganse poos net boven mijn hoofd. Alsof er zich daar één of ander tafereel afspeelt. 

…

Plots zegt hij: “Ga je niet wenen voor mij?”

Ik antwoord hem geëmotioneerd: “ Vadertje toch, ik ga je heel hard missen hoor, en daar gaan af en toe wel eens traantjes bij te pas komen”.

Hij lijkt dit antwoord te begrijpen en ik zie hem rustiger worden. 

“Blijf je nog even bij me?” vraagt hij, en neemt mijn hand heel stevig vast. De man heeft nog wel wat kracht over zo te voelen, ondanks zijn sterk verzwakt lichaam! Ik hou mijn hand liefdevol in de zijne en geef hem een kruisje op zijn voorhoofd. Hij doet een poging om er mij één terug te geven maar het wordt een streel over mijn voorhoofd.

… 

Beetje bij beetje zie ik hem wegglijden.

Zijn ogen blijven op mij gericht en enkele keren meen ik zelfs een poging tot glimlach te zien, heel zwakjes, maar het is er duidelijk en het doet me deugd.

Hij zakt verder weg in een diepe slaap en laat mijn hand los…

“Ik hou van jou, papa”, “ga nu maar”.

Zijn laatste gesprek ooit was met mij, en daar ben ik hem heel dankbaar voor! 🙏

Vadertje lief stierf 36 uren later.